Jak założyć hodowlę psów? Oprócz uświadomienia sobie kosztów, jakie wiążą się z prowadzeniem odpowiedzialnej hodowli, trzeba zdawać sobie sprawę z nakładu pracy wymaganego do sprowadzenia na świat rasowych szczeniąt. Pierwszym krokiem jest oczywiście wybór rasy. Nie jest to tak prosta sprawa, jak mogłoby się wydawać. 23K views 2 years ago. Zbocz jak wyjmuję wenflon po zakończeniu podawania kroplówki. Najpierw delikatnie odklejam opatrunek zabezpieczający wkłucie, następnie wyciągam kaniulę i uciskam Wspierać odporność psa za pomocą diety możemy poprzez wzbogacanie jego codziennego jadłospisu o któreś z poniższych składników: tłuszcze. Największym źródłem tłuszczy w diecie psa jest mięso. Wzbogacenie codziennej diety psa w większą ilość mięsa z pewnością bardzo ucieszy naszego łakomczucha. Doskonałym źródłem Zakryj oko wilgotną, czystą szmatką i luźno zabandażuj głowę. Jeśli możesz to zrobić szybko, namocz szmatkę w ciepłej, słonej wodzie lub roztworze cukru przesyconego, aby zachować oko. Uzyskaj natychmiastową pomoc weterynarza, utrzymując psa tak cicho i spokojnie, jak to możliwe. Co mogę umieścić […] Hodowla kotów – formalności do spełnienia. Kolejnym krokiem w zakładaniu hodowli jest zapisanie się do wybranego klubu felinologicznego i opłacenie składki członkowskiej. Ich wykazem dysponuje Związek Felinologiczny. Następnie rejestruje się w nim kupioną kotkę. To pora na podanie przydomku hodowlanego. Vay Tiền Nhanh Ggads. Tomografia żółwia 20/12/2021 przez tomaszbrzeski Tomografia komputerowa jest nie tylko wykorzystywana do badania psów i kotów. W tym badaniu pacjentem jest żółw. Głównym problemem jest odpowiednie dobranie znieczulenia. Ten pacjent, Stefan, tak jak pies i kot nie mógł się poruszać w trakcie badania, narkoza jest niezbędna. Badanie potwierdziło problemy z wątrobą i przewodem pokarmowym. Kamica pęcherza moczowego 10/07/2021 przez tomaszbrzeski Choroba występująca u psów i kotów związana z zaburzeniami przemiany materii, których skutkiem jest wytrącanie się osadu i kamieni w pęcherzu moczowym lub cewce. Czynnikiem spowalniającym proces tworzenia kamieni jest dobór karmy. W diagnostyce różnicowej wykonujemy zdjęcia rtg i/lub usg. Na zdjęciu rtg widzimy dużych rozmiarów kamienie w pęcherzu moczowym. Na zdjęciu kolejnym widzimy śród operacyjnie usuwanie kamieni z pęcherza. Kamienie są wysyłane do laboratorium w celu określenia ich składu i doboru karmy. Uszkodzony staw biodrowy - postępowanie 24/06/2021 przez tomaszbrzeski Prezentujemy przypadek dużego psa, mieszańca, potrąconego przez samochód. Pies nie obciążał kończyny, chodził niechętnie. Silna bolesność przy dotykaniu okolicy stawu biodrowego prawego. Na zdjęciu widzimy zwichnięcie stawu, zerwanie torebki stawowej i znaczne przemieszczenie kości udowej. Leczenie polega na usunięciu główki kości udowej. Mimo braku stawu, kończyna jest używana. Całość obciążenia przejmują mięśnie. Noga nadal jest nogą podporową. Na kolejnym zdjęciu śródoperacyjnym widać usuniętą głowę kości udowej i fragment kostny. Kolejne przedstawiają pacjenta bezpośrednio po operacji. Poprzedni 1 2 3 Następny Subskrybuj naszego bloga! Zapisz się, aby otrzymywać powiadomienia. Szanujemy Twoją prywatność. Znajdź nas na social media! Partnerzy Fot. Science Photo Library / Getty Images Wenflon to wkłuwana do żyły obwodowej kaniula, której zadaniem jest utrzymywanie drożnej drogi do podawania bezpośrednio do krwioobiegu chorego leków, płynów lub krwi. Wenflony produkowane są w różnych wielkościach. Zróżnicowane są zarówno ich średnice jak i długości. Wenflon to przyrząd medyczny, który umożliwia uzyskanie dostępu do żyły chorego. Pozwala na podawanie mu środków leczniczych przez kilkadziesiąt godzin bez konieczności wkłuwania się za każdym razem do żyły. Czas użytkowania wenflonu zależy od stanu tkanek w miejscu założenia i typu podawanych preparatów. Budowa wenflonu Podstawowym elementem wenflonu jest plastikowa kaniula służąca do dożylnego podawania leków. W jej świetle znajduje się metalowa igła, której wystający koniec pozwala na nakłucie powłok i ściany naczynia. Na zewnętrznym końcu kaniuli jest się plastikowa głowica, która składa się z kilku elementów: Kaniula jest przezroczysta, by podczas wkłuwania można było obserwować pojawianie się w niej krwi. Kaniula i igła nowego wenflonu zabezpieczone są plastikową nasadką podobną do stosowanej na igłę do iniekcji. Całość zapakowana jest zazwyczaj w plastikową wytłoczkę ze szczelnym papierowym pokryciem, czyli w tzw. blister. Zapewnia on wenflonowi jałowość do momentu otwarcia (lub uszkodzenia) opakowania. Drugą (zgodnie z przepisami – niezbędną) warstwę zabezpieczenia stanowi pudełko. Polecamy: Kroplówki – rodzaje, technika wykonania w domu Zakładanie wenflonu Wenflon u osoby dorosłej zakłada się zwykle do żyły znajdującej się na grzbiecie ręki, na przedramieniu lub w dole łokciowym. U noworodków i niemowląt (albo gdy skan skóry lub naczyń uniemożliwia wykonanie wkłucia w miejscu typowym) można wenflon założyć do żyły na kończynie dolnej lub w innej lokalizacji. Żyła powinna być szeroka, z dobrym odpływem, a skóra nad miejscem wkłucia bez zmian zapalnych czy śladów zakażenia. Powyżej miejsca wkłucia zakłada się tzw. stazę – elastyczną opaskę, która powoduje gromadzenie się krwi i rozszerzenie żyły w miejscu założenia wenflonu. Po odkażeniu skóry do żyły wkłuwa się wenflon. Kiedy przez igłę zaczyna wypływać krew, zdejmuje się stazę i wycofuje stopniowo igłę, wsuwając jednocześnie głęboko do żyły plastikową, elastyczną kaniulę. Po wyjęciu igły światło wenflonu przepłukuje się roztworem fizjologicznym soli i zamyka koreczkiem albo od razu podłącza infuzję. Wenflon zabezpiecza się przed wysunięciem przy pomocy przylepca, doklejając skrzydełka głowicy do skóry. Najlepszy plaster do wenflonu to tekstylna, samoprzylepna dzianina, którą można przymocować na dużej powierzchni i która umożliwia skórze oddychanie. Dzięki temu odczyn zapalny na przylepiec jest minimalny, a siła zabezpieczająca wenflon – znaczna. Ponieważ głowica wystaje ponad skórę i mogłaby być wyciągnięta np. przy zakładaniu odzieży albo podczas snu, całość zabezpiecza się bandażem. Polecamy: Zakrzepica żył głębokich – objawy, przyczyny, leczenie i zapobieganie Rozmiary wenflonów Wenflony produkowane są w wielu różnych rozmiarach. Wynika to z kilku czynników: wenflony dla dzieci muszą być cieńsze i krótsze, grubość trzeba dostosować do ilości płynów, która ma być przetoczona, im grubszy wenflon, tym większe jest ryzyko wystąpienia miejscowych powikłań. Podając rozmiary wenflonu, określa się zwykle dwa parametry: średnicę zewnętrzną oraz długość kaniuli. Grubość wenflonu podaje się w mm lub skali Gauge (im większa wartość Ga, tym mniejsza średnica igły). Długość określana jest w mm lub w calach (1 cal = 25,3 mm). Konkretnym wartościom odpowiadają zawsze te same kolory głowicy – kodowanie barwami jest regulowane normą międzynarodową. Na przykład wenflon: różowy ma średnicę 20 Ga – 1,1 mm (rozmiar wewnętrzny to 0,8 mm), szary ma średnicę 16 Ga – 1,7 mm (rozmiar wewnętrzny to 1,4 mm). Największy standardowy rozmiar wenflonu (może być brązowy, czerwony lub pomarańczowy) to 14 Ga, gdzie średnica wewnętrzna to 1,7 mm, a zewnętrzna może przekraczać 2 mm. Przez ten wenflon można podawać nawet 270–300 ml płynów w ciągu minuty. W przypadku krwi, która ma zdecydowanie większą lepkość, maksymalna przetaczana ilość to ok. 160–180 ml/min. Cena wenflonów wyprodukowanych przez uznanych producentów materiałów medycznych nie przekracza zwykle 3–4 złotych za sztukę. Przy zakupie większej ilości możliwe jest uzyskanie dużej zniżki. Polecamy: Autohemoterapia – leczenie własną krwią. Na co pomaga krew? Zobacz film i dowiedz się jak skutecznie pozbyć się biegunki: Zobacz film: Przyczyny i leczenie biegunki. Źródło: 36,6. Powikłania po założeniu wenflonu Najczęstszymi powikłaniami związanymi ze stosowaniem wenflonów są: niedrożność kaniuli, krwiak, miejscowe zapalenie powłok, zapalenie żyły. Pojawiają się one, jeśli okolicy wkłucia nie zabezpiecza się odpowiednio przed nadkażeniem lub gdy wenflon utrzymywany jest w żyle zbyt długo. Mogą wystąpić również wtedy, kiedy podaje się środki o zbyt dużej osmolarności albo o działaniu drażniącym śródbłonek naczyń. Zdarza się, że pies potrzebuje poważnej operacji. Zabiegu, który można wykonać tylko pod narkozą. To poważny stan, dlatego trzeba wtedy odpowiednio zająć się psem. Pies po narkozie – jak o niego zadbać? Każdy kochający i odpowiedzialny opiekun psa życzy sobie, by jego czworonóg był przede wszystkim zdrowy i szczęśliwy. Na pewno robisz wszystko, co w Twojej mocy, by właśnie tak było. Jednak niektóre kwestie są po prostu poza Twoim zasięgiem. W końcu nawet najbardziej zadbany pies, który może liczyć na doskonałą opiekę, może zachorować. Może doznać też nieszczęśliwego wypadku. Czasami sytuacje te są tak poważne, że konieczna będzie operacja pod narkozą, by pomóc Twojemu czworonogowi odzyskać zdrowie. Narkoza u psa jest bardzo poważną rzeczą. W końcu nie jest to naturalna sytuacja dla Twojego czworonoga. Sama operacja też może być dla zwierzaka ogromnym obciążeniem – zależnie od tego, w jakim celu była przeprowadzana. To wszystko sprawia, że Twój psiak w takiej chwili potrzebuje jeszcze lepszej, jeszcze bardziej wytężonej opieki. To wszystko to coś, co możesz mu ofiarować – w końcu Twój czworonożny przyjaciel w takiej sytuacji liczy właśnie na Ciebie. Opieka nad psem po narkozie może być jednak pewnym wyzwaniem. Zwłaszcza dla osób, które nie bardzo orientują się, co wiąże się z narkozą, czego się spodziewać i jak opiekować się takim psem. Wszystkiego jednak możesz się dowiedzieć. Jak? To proste! Czytaj dalej! Pies po narkozie – o tym warto wiedzieć Żeby odpowiedzieć w pełni na pytanie, jakie jest zachowanie psa po narkozie, warto na początku wyjaśnić, czym jest sama narkoza. Narkoza zwana jest inaczej znieczuleniem ogólnym. To stan, w którym dochodzi do kontrolowanej utraty przytomności. Pewnemu zwiotczeniu ulegają też mięśnie szkieletowe. Narkoza powoduje też, że tkanki ulegają głębokiemu znieczuleniu i charakteryzują się ogólną bezbolesnością. Stosuje się ją zarówno w przypadku ludzi, jak i w przypadku zwierząt. Narkoza u psa – wskazania Psy też mogą znaleźć się pod narkozą. Bowiem wskazaniem do wprowadzenia Twojego czworonoga w ten stan może być każda operacja chirurgiczna – sterylizacja, kastracja, wycięcie guza i innych zmian nowotworowych, wszelkiego rodzaju operacje chirurgiczne mające na celu usunięcie ciała obcego z organizmu lub po prostu ratujące życie. Wskazaniem do wykonania narkozy będą też wszelkie planowane zabiegi chirurgiczne, w tym korekta podniebienia psa. Wskazaniem mogą być też wszelkiego rodzaju zabiegi medyczne, które wymagają ogromnej precyzji i tego, by zwierzak w trakcie się nie ruszał. Bardzo trudno osiągnąć ten stan wtedy, gdy pies jest przytomny. Zanim Twojemu czworonożnemu przyjacielowi zostanie podana narkoza, najpierw najpewniej otrzyma leki uspokajające. To bardzo ważne, by pomóc mu zredukować stres i sprawić, że da sobie spokojnie i bez większych trudności założyć wenflon. Jest on bardzo ważny – tak bowiem będą podawane Twojemu psu wszelkie niezbędne lekarstwa. Przeczytaj również: Złamana łapa u psa – jak długo się zrasta? Stan psa będzie monitorowany – jego wszelkie funkcje życiowe będą sprawdzane, by móc zareagować w razie takiej konieczności. Pomoże w tym pulsoksymetr – urządzenie, które monitoruje poziom natlenienia krwi czy puls. W przypadku ludzi zakładany jest on na palec. W przypadku psów jednak wcale nie wyląduje na łapce – zostanie założony na psi język, by dawać jak najdokładniejsze pomiary. Rodzaje narkozy dla psów W przypadku psów stosowane mogą być dwa rodzaje narkozy. Pierwszą z nich jest narkoza dożylna, drugą zaś narkoza wziewna. W przypadku narkozy dożylnej pies dostaje zastrzyk złożony najczęściej z kilku substancji, które dają efekt znieczulenia, a wręcz całkowitego wyeliminowania odczuwania bólu, zwiotczenia mięśni i utraty przytomności. Ten typ narkozy jest bardzo mocny i działa błyskawicznie. Psiak może stracić przytomność już po kilkunastu sekundach od podania tego typu substancji. Jednak to właśnie narkoza wziewna u psa uważana jest ogólnie za bezpieczniejszą dla Twojego czworonożnego przyjaciela. Wymaga intubacji zwierzaka, by gaz, który pies wdycha, dostawał się wyłącznie do jego dróg oddechowych. Można jednak na bieżąco kontrolować stan psa i mieć realny wpływ na to, ile gazu wdycha Twój zwierzak. Właśnie dlatego metoda uważana jest za bezpieczniejszą – pozwala na pełną kontrolę w trakcie podawania, uzależnioną od stanu ogólnego psa. Bardzo często stosowana jest w przypadku psów starszych lub bardzo słabych, by im dodatkowo nie zaszkodzić. Stosowana jest też przy dłuższych zabiegach chirurgicznych. Metoda ta pozwala bowiem na podanie dodatkowej dawki narkozy, gdy będzie ona potrzebna w toku operacji. Niezależnie od tego, jaki typ narkozy zostanie podany Twojemu psu i z jakiego powodu zostanie on w ogóle poddany narkozie, nie jest to dla niego stan naturalny. Nie jest to też stan, który można zbagatelizować – Twój pies potrzebuje w takich okolicznościach Twojej opieki jeszcze bardziej niż wtedy, gdy jest po prostu zdrowy. Twój pies Ci ufa i wierzy w to, że zrobisz wszystko, by mu pomóc. Pamiętaj, że w razie jakichkolwiek wątpliwości najlepiej zrobisz, gdy zapytasz o poradę lekarza weterynarii. Nie ma głupich pytań! Zapytaj o wszystko, co Cię niepokoi, o wszystko, co sprawia, że masz wątpliwości lub czegoś się obawiasz. Chodzi w końcu o dobro Twojego psa, a to nie jest nic, wobec czego można przejść obojętnie. Pies po narkozie – ile dochodzi do siebie? Nie możesz liczyć na to, że pies po narkozie błyskawicznie dojdzie do siebie. Nawet jeśli zabieg chirurgiczny nie był z tych, które mają na celu ratowanie życia i był planowany z dużym wyprzedzeniem. Każdy zabieg chirurgiczny jest ogromną ingerencją w ciało Twojego zwierzaka i dlatego nie możesz się spodziewać, że Twój pies tego nie odczuje. To, jak długo będzie dochodził do siebie po operacji, zależy od tego, czego dotyczył zabieg, jak skomplikowany był, ile trwał czy chociażby od tego, w jakiej kondycji ogólnej był Twój czworonóg. Sama narkoza też ma ogromny wpływ na jego organizm i nie możesz o tym zapominać. Jeśli Twój pies jest po narkozie, z całą pewnością zastanawiasz się, ile będzie dochodził do siebie. Niestety, wcale nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. Kiedy pies wybudza się z narkozy? Przede wszystkim jednak musisz zdawać sobie sprawę, że pies nie powinien wybudzać się w domu. Powinien wybudzać się w lecznicy weterynaryjnej, pod okiem specjalistów, którzy będą mieli na niego oko. W końcu ten stan też trzeba monitorować, a gdyby coś było nie tak, nie będziesz w stanie zareagować odpowiednio – tutaj pomóc mogą tylko specjaliści. Dlatego nigdy nie odbieraj nieprzytomnego psa i nie upieraj się przy takim rozwiązaniu. Daj psu czas, by wybudził się w lecznicy i dopiero potem, gdy wszystko będzie w porządku, zabierz go do domu. Powikłania po narkozie u psa mogą się bowiem zdarzyć i najlepiej zrobisz, gdy wybudzanie zostawisz w rękach profesjonalistów. Zdarza się, że psu podawane są leki, by wybudził się szybciej. Nie jest to jednak idealne rozwiązanie. Leki tego rodzaju potrafią podnieść ciśnienie krwi, co może doprowadzić do problemów. Dlatego często pozwala się psom obudzić samoistnie. Proces takiego wybudzania może potrwać nawet kilka godzin. Substancje, które wprowadziły psa w stan narkozy, muszą zostać bowiem zmetabolizowane przez organizm psa, a to coś, co trwa przez pewien czas – można przyspieszyć ten proces, ale bardzo często wcale nie ma takiego powodu i bezpieczniej jest po prostu pozwolić działać naturze. Zobacz także: Dyskopatia u psa – objawy, leczenie, rokowania Jak przygotować psa do zabiegu pod narkozą? Do samej narkozy, jeszcze zanim Twój pies zostanie jej poddany, też musisz go odpowiednio przygotować. By pies przeszedł to łatwiej, konieczna jest głodówka. Nie jest to nic miłego, ale głodówka powinna trwać od około 8 do około 18 godzin przed operacją. Zwiotczenie mięśni może bowiem doprowadzić do sytuacji, w której zawartość żołądka uleje się na zewnątrz. A jeśli żołądek będzie pełen, pies może się zakrztusić, co może mieć dla niego bardzo poważne konsekwencje – może się to skończyć nawet śmiercią. Bardzo ważne jest też, by pies przeszedł wszystkie badania, które sprawdzą jego ogólną kondycję i stan zdrowia. Nie lekceważ tego, lekarz weterynarii na pewno doskonale wie, co robi, gdy mówi, że istnieje potrzeba zrobienia wszelkich badań. Każdy zabieg chirurgiczny pod narkozą jest bowiem ogromnym obciążeniem dla organizmu i lekarz musi być absolutnie pewien, że wszystko będzie w porządku, a stan zdrowia psa pozwala na operację. Po samej narkozie, gdy psiak się już wybudzi, też będzie potrzebował Twojej pomocy. A jak możesz mu pomóc? Pies po narkozie – jak pomóc zwierzakowi? Wiesz już, czym jest narkoza u psa. Skutki uboczne to coś, co pojawi się zawsze. Nie możesz oczekiwać, że Twój pies obudzi się z narkozy tak, jakby budził się po długiej i zdrowej drzemce. To nie sen, to utrata przytomności połączona ze zwiotczeniem mięśni. Dlatego musisz być gotowy na to, że Twój pies będzie miał problemy, gdy będzie dochodził do siebie. A z czym możesz się w tym przypadku zmierzyć? Narkoza u psa – skutki uboczne Przede wszystkim musisz być gotowy na to, że skutki uboczne mogą utrzymywać się nawet przez dobę od wybudzenia psa. Psiak może cierpieć z powodu biegunki – dlatego tak ważna jest głodówka przed narkozą. Po samej narkozie też nie powinieneś mu podawać żadnego jedzenia jeszcze przez jakiś czas. Właśnie po to, by uniknąć biegunki i wymiotów. Wymioty są szczególnie niebezpieczne, bo mogą doprowadzić do zakrztuszenia się psa, a to może się skończyć nawet śmiercią. Twój czworonóg nie powinien jeść, dopóki nie przestaną działać wszelkiego rodzaju środki znieczulające. Z wodą też należy być bardzo ostrożnym. W tym przypadku to lekarz weterynarii powie Ci, jak długo nie powinieneś jeszcze nic podawać swojemu zwierzakowi. Stosuj się do tych rad, w końcu chodzi o dobro Twojego czworonoga. W żadnym wypadku nie podawaj też psu żadnych lekarstw we własnym zakresie – lekarz weterynarii wie, co robi i jeśli nie zlecił żadnych szczególnych leków, nie próbuj pomóc psu na własną rękę. W ten sposób możesz mu tylko zaszkodzić. Twój pies może mieć też problemy z poruszaniem się – może się zataczać czy przewracać. To też najzupełniej normalne. Przez jakiś czas nie oczekuj, że psiak będzie pełen werwy, chęci do wyjścia na długie spacery czy do zabawy. Najlepiej zrobisz, gdy dasz mu po prostu spokój i będziesz czujnie obserwować. Zadbaj też o jego komfort. Dobrej jakości legowisko może pomóc mu w dochodzeniu do siebie. W tym okresie zwierzak może mieć też problemy z higieną – załatwianie potrzeb fizjologicznych może być w końcu utrudnione. Dlatego maty i podkłady higieniczne mogą w tym przypadku zdać egzamin. Sprawdź ofertę naszego sklepu i zadbaj o to, by Twojemu pieskowi niczego nie zabrakło w tym trudnym dla niego okresie. Pies po narkozie – podsumowanie Każda operacja chirurgiczna Twojego psa wymaga znieczulenia ogólnego, czyli narkozy. Narkoza może być podana dożylnie lub wziewnie w postaci gazu. Niezależnie jednak od typu narkozy i rodzaju operacji, nie możesz jej lekceważyć. W końcu chodzi o dobro Twojego psa, a każda narkoza to coś poważnego. Organizm Twojego psa będzie potrzebował przede wszystkim czasu, by się zregenerować. Najlepszym, co możesz zrobić w takiej sytuacji, jest dostosowanie się do wszystkich zaleceń lekarza weterynarii. Jeśli czegoś nie rozumiesz lub jeśli czegoś nie jesteś pewien, nie bój się pytać. Zapewnij też spokój swojemu psu. Obserwuj go, ale dopilnuj też, by wypoczywał w ciszy, spokoju i komfortowych warunkach. Wtedy najszybciej dojdzie do siebie. A jeśli coś Cię zaniepokoi, skonsultuj się ze specjalistą. Produkty, które pomogą Ci zadbać o psa w okresie pooperacyjnym, znajdziesz w asortymencie sklepu Apetete. Kategoria: Książki, Dodano: Informacje ogólne Rozróżnia się anestetyki dożylne i wziewne. W przypadku znieczulenia dożylnego aparat do znieczulenia nie jest bezwzględnie konieczny, ale tą metodą jest trudniej sterować w porównaniu ze znieczuleniem wziewnym i nadaje się ona tylko w przypadku krótkich lub średnio długich zabiegów. Przed znieczuleniem wziewnym podaje się narkozę dożylną lub silną sedację. Następnie wprowadza się rurkę intubacyjną lub zakłada zwierzęciu maskę, przez którą będzie otrzymywać środki do znieczulenia wziewnego, tlen oraz anestetyki wziewne przez aparat do znieczulenia ogólnego. W przeciwieństwie do sedacji, w przypadku znieczulenia ogólnego nie można zrezygnować z analgezji, czyli zniesienia czucia bólu. Na narkozę składa się wiele komponentów. Dzięki nim osiągamy stan wyłączenia zmysłów oraz bólu w połączeniu ze zwiotczeniem mięśni oraz utratą przytomności, co za pomocą jednego środka znieczulającego nie byłoby możliwe. Dzięki kombinacji różnych anestetyków mniejsze jest również ryzyko działań ubocznych pojedynczych komponentów. Środek znieczulający najlepiej podawać przez wenflon. Po premedykacji za pomocą iniekcji domięśniowej można też łatwiej zaaplikować dawkę uzupełniającą. Podanie dożylne działa szybciej, często wystarczają również mniejsze dawki. Iniekcja domięśniowa może być jednak bardziej praktyczna w przeprowadzeniu, szczególnie gdy lekarz nie ma jeszcze dużego doświadczenia. Infuzję poleca się w przypadku każdej narkozy, nawet jeśli nie jest to powszechne we wszystkich lecznicach. Małym zwierzętom domowym można alternatywnie zrobić iniekcję podskórną. Należy też mieć na uwadze fakt, że dobre zwalczanie bólu nabiera coraz większego znaczenia również w przypadku leczenia chirurgicznego małych zwierząt i odgrywa dużą rolę w procesie zdrowienia. Trzeba również uwzględnić środki do znieczulenia miejscowego, iniekcję zewnątrzoponową, blokady nerwów (szczególnie w przypadku amputacji) oraz rzecz jasna przed- i pooperacyjne podanie analgetyków, które działają na możliwie wiele mechanizmów uczestniczących w powstawaniu reakcji bólowej (tab. Na ból pooperacyjny wskazują: małe zainteresowanie otoczeniem; zaburzone przyjmowanie pokarmów; okazywanie bólu lub obrona przy dotykaniu obszaru rany; mocne lizanie tego obszaru; postawa poza normą; u kotów również zaniedbanie pielęgnacji sierści. W przypadku małych zwierząt domowych rzuca się w oczy: niewystarczające przyjmowanie pokarmów; zaniedbana pielęgnacja sierści; chowanie się w klatce; garbienie się; przede wszystkim u królików: zgrzytanie zębami; u szczurów: zaczerwienione wewnętrzne kąciki oczu. Dożylne środki znieczulające Ksylazyna (2%) (agoniści receptorów alfa-2-adrenergicznych) Ksylazyna stosowana jest często w połączeniu z ketaminą. Działa sedacyjnie, słabo analgetycznie i słabo zwiotczająco. Działania uboczne: nudności (mniejsze, jeżeli czas niepodawania pokarmu przed operacją wynosił 12 godzin). Zwierzęta są wrażliwe na dźwięki, przede wszystkim metaliczne („nerka” spadająca ze stołu, obroża łańcuszkowa uderzająca w stół bez podkładki), co może im przeszkadzać w fazie wprowadzania w znieczulenie. Wywoływanie wymiotów podaniem ksylazyny można również stosować w celach terapeutycznych, po przyjęciu jakiejś trucizny (np. trutki na szczury), szczególnie w przypadku kotów. Antidotum: właściwym antidotum ksylazyny jest johimbina, która jednak nie jest dopuszczona do stosowania w medycynie weterynaryjnej. Stosować można dostępne antidotum medetomidyny, mianowicie atipamezol. Nie powinno się podawać więcej niż 1/10 dawki ksylazyny. Należy zwrócić uwagę na przedłużone działanie ketaminy w przypadku znieczuleń mieszanych: ketamina nie ma żadnego antidotum i dopóki nie zostanie zmetabolizowana, nie wolno podawać atipamezolu. W przeciwnym razie mogłoby dojść do napadu padaczkowego i niepokoju. Antidotum ksylazyny można dlatego podać najwcześniej 30 minut po ostatnim podaniu ketaminy (w przypadku małych zwierząt domowych lepiej po 60 minutach). Doświadczenie pokazuje, że w przypadku iniekcji dożylnych połączeń ketaminy i ksylazyny u kotów częściej dochodzi do bezdechu niż w przypadku iniekcji domięśniowych. Ketamina (10%) Ketamina działa sedacyjnie, analgetycznie i powoduje stan katalepsji (zaburzenia poruszania mimo braku zwiotczenia mięśni). Działanie uboczne: często prowadzi do skurczów. Nie powinna być stosowana w przypadku zwierząt z epilepsją. Iniekcja domięśniowa jest bolesna. Jeżeli wykonujemy zastrzyk łączony z ksylazyną, najlepiej najpierw nabrać ketaminę, a nie mieszać, aby tylko ostatnie wstrzyknięcie było nieprzyjemne, co sprawdza się w szczególności w przypadku znieczulania kotów. Mimo wszystko nie powinniśmy zapominać o skutecznym odwróceniu uwagi zwierzęcia i mocnym naciśnięciu na mięsień podczas iniekcji. Ketaminy nie należy podawać, jeżeli mamy do czynienia z niewydolnością nerek, szczególnie w przypadku niedrożności cewki moczowej. Antidotum: Zob. ksylazyna. Medetomidyna Medetomidyna działa podobnie jak ksylazyna i często jest stosowana zamiast niej w połączeniu z ketaminą, ponieważ wywołuje mniej działań ubocznych i ma lepsze działanie analgetyczne niż ksylazyna. Może być samodzielnie stosowana do sedacji. Wrażliwość na dźwięki jest wówczas jeszcze silniejsza. Dlatego ultradźwiękowe usuwanie kamienia nazębnego może stanowić problem. W połączeniu z innym anestetykiem nadaje się również do bolesnych zabiegów. Uwaga: założenie wenflonu po premedykacji z zastosowaniem medetomidyny może być utrudnione. Działanie uboczne: podobne jak w przypadku ksylazyny. Nudności nie są aż tak silne. Szczególnie w przypadku kotów i małych zwierząt domowych może dojść do okresów bezdechu, co niekiedy bywa dramatyczne. Antidotum: atipamezol. Producent dołącza tabelę, w której są zalecane dawki antidotum w zależności od zastosowanej dawki medetomidyny. W wielu przypadkach jednak można osiągnąć dobre wyniki również przy mniejszych dawkach. Tu także należy pamiętać o ewentualnym przedłużonym działaniu ketaminy. Razem z gotowymi kombinacjami leków i ich dawkowaniem dostępne są u producenta liczne publikacje na temat stosowania medetomidyny w przypadku zwierząt domowych. Diazepam Diazepam jako „słaby anksjolityk” działa sedacyjnie i zwiotczająco na mięśnie, należy do grupy benzodiazepin. Działanie uboczne: w przypadku podania go bez innych leków może dojść do paradoksalnych reakcji, co oznacza, że zwierzę „rozkręca się”, zamiast stawać się coraz bardziej zmęczone, lub zachowuje się dziwnie, np. przesadnie obwąchuje. W przypadku stosowania dożylnego diazepam w bardzo małej dawce pobudza apetyt, co wykorzystywane jest w pewnych przypadkach zwierząt anorektycznych. Działanie to słabnie wyraźnie po 15 minutach. Działa również przeciwskurczowo, np. podany wcześniej może zapobiegać reakcji na ketaminę. W zależności od sposobu przygotowania farmaceutycznego diazepamu nie wolno mieszać go w jednej strzykawce z innymi anestetykami. Innym lekiem z grupy benzodiazepin stosowanym w medycynie weterynaryjnej jest midazolam. Antidotum: brak lub ewentualnie tylko drogi umazenil. Acepromazyna (1%) (fenotiazyna) Acepromazyna jako anksjolityk działa wyłącznie sedacyjnie. Tak samo jak w przypadku diazepamu może dojść do paradoksalnych zachowań zwierzęcia (zob. wyżej). Działanie uboczne: znacznie obniża ciśnienie krwi, w przypadku stosowania doustnego dawki mogą być różne, ponieważ każde zwierzę reaguje na ten lek inaczej. Często powoduje wypadanie trzeciej powieki, o czym powinniśmy poinformować właściciela. Pod wpływem acepromazyny zwierzęta szybko się wychładzają, ponieważ ogranicza ona termoregulację organizmu. Antidotum: brak. Uwaga! Doustne podanie leku zwierzętom przed podróżą samolotem i jazdą samochodem lub w sylwestra nie sprawi, że nie będą się bały dźwięków, tylko uczyni je niezdolnymi do działania. Dlatego zastosowanie leku może przy kolejnej okazji nawet wzmocnić zachowanie lękowe. Należy o tym uprzedzić właściciela. Acepromazyna jest często stosowana w premedykacji i nie nadaje się w przypadku pacjentów wysokiego ryzyka. L-metadon (opioidy) Preparaty z L-metadonem działają bardzo dobrze analgetycznie, sedacyjnie, zwierzęta śpią po nich naprawdę długo. W Niemczech podlegają ustawie o środkach znieczulających, tj. ich stosowanie wymaga odpowiedniej dokumentacji. Działanie uboczne: wiele psów wyje podczas fazy wybudzania i jest wrażliwych na dźwięki. Antidotum: nalokson. Fentanyl W działaniu przypomina L-metadon, nie jest jednak w Niemczech dopuszczony do stosowania w medycynie weterynaryjnej*. Używa się go przede wszystkim jako analgetyk w długotrwałej infuzji oraz jako plaster na skórę do przyklejenia na wygoloną z jednej strony klatkę piersiową. W przypadku transdermalnej aplikacji zaczyna działać po 12-24 godzinach, jakkolwiek skuteczność może być osobniczo zróżnicowana. Fentanyl w plastrach powinien zawsze zostać zużyty i usunięty w lecznicy, aby ograniczyć ryzyko nieuzasadnionego wykorzystania go przez właściciela. Jest to obowiązek ustawowy. *W Polsce jest dopuszczony do stosowania u psów. Buprenorfina Powoduje dobrą analgezję przy niewielkiej sedacji, a jako opioid (częściowo agonista) również podlega ustawie o środkach znieczulających. Dopuszczona w przypadku psów i kotów (u kotów możliwe również stosowanie doustne). Można zastosować w przypadku małych zwierząt domowych, jako zastrzyk lub doustnie. Działanie następuje po około 45 minutach po iniekcji i utrzymuje się 8-10 godzin. Buprenorfina może antagonizować fentanyl i butorfanol. Butorfanol Ten środek nie podlega ustawie o środkach znieczulających. Jego działanie to agonizm – antagonizm w receptorach opioidowych. Wyróżnia się tym, że praktycznie nie wywołuje depresji oddechowej. Działanie następuje maksymalnie po 30 minutach i utrzymuje się przez 2-4 godziny. Butorfanol nadaje się dobrze do sedacji w połączeniu z medetomidyną, której dawkę można tym samym zmniejszyć. Działanie uboczne: w połączeniu z medetomidyną jego działanie jest silniejsze i może wydłużyć fazę wybudzania. Propofol Ten lek na bazie soi to po prostu hipnotyk, w żadnym wypadku nie ma działania analgetycznego. Koniecznie musi być podawany dożylnie. Ponieważ ze względu na krótki czas działania dawkę należy powtarzać co 5-10 minut, najlepiej jest założyć wenflon. Nadaje się dobrze do krótkich zabiegów, takich jak usuwanie nasion (ciał obcych) z przewodu słuchowego lub pielęgnacja rany u agresywnego psa. W przypadku kotów propofol się kumuluje i wpływa na dłuższą fazę wybudzania niż u psów. Działanie uboczne: aby uniknąć depresji oddechowej, iniekcję dożylną należy wykonywać powoli. Antidotum: brak. Alfaxan* Neurosteroid – w przypadku psów i kotów działa hipnotycznie, rozluźniająco na mięśnie i w niewielkim stopniu analgetycznie. W Niemczech środek ten jest dopuszczony do stosowania dożylnego. Ze względu na możliwą depresję oddechową przede wszystkim w przypadku szybkiego podania zalecana jest intubacja. Premedykacja za pomocą benzodiazepin i opioidów jest możliwa. *Alfaxan to nazwa specyfiku – produkt konkretnej kanadyjskiej firmy. Nie ma polskiego odpowiednika, bo lek nie jest zarejestrowany w Polsce. Wziewne środki do znieczulenia ogólnego Po halotanie, który ze względu na potencjalną toksyczność został wycofany, najczęściej stosowanym środkiem jest izofluran. Ma jednak tę wadę, że charakteryzuje go przenikliwy zapach, zwierzęta bronią się przed założeniem maski i są przy tym zestresowane. Żeby zminimalizować ten stres, indukcja znieczulenia powinna się odbywać zawsze za pomocą iniekcji (np. premedykacja przy użyciu acepromazyny, indukcja znieczulenia ogólnego za pomocą kombinacji ketaminy i diazepamu). Bardzo małe zwierzęta, np. papużki faliste, którym nie podaje się znieczulenia iniekcyjnego, można wprowadzić w stan znieczulenia ogólnego poprzez wpuszczenie gazu do klatki stosowanej do narkozy wziewnej dla małych zwierząt. Izofluran nie działa analgetycznie. W przypadku psa i kota do indukcji znieczulenia stosuje sie 4-procentową koncentrację izofluranu, do utrzymania znieczulenia wystarcza w zależności od głębokości narkozy 1,5-2-procentowa. Leki: zaleca sie, aby dawka leku w celu indukcji znieczulenia w przypadku zwierząt, które dostają leki przedłużające lub wzmacniające znieczulenie, była 10% niższa niż dawka określona na podstawie masy ciała. Szczenięta (1): w przypadku indukcji znieczulenia u szczeniąt powinno się w miarę możliwości zrezygnować z leków takich jak ksylazyna, ponieważ mogą wywołać depresję ośrodka oddechowego. Do utrzymania zalecana jest narkoza wziewna. Szczenięta (2): gdy szczenięta się rozwiną, można ewentualnie sięgnąć również po ksylazynę. Jeśli to możliwe, narkozę należy po operacji zantagonizować. Kontrola znieczulenia Najczęściej znieczulenia ogólne przebiegają bez zakłóceń. Wielka sztuka kontrolowania narkozy polega na spokojnej koncentracji i natychmiastowej reakcji na pojawiające się, na szczęście rzadko, komplikacje. W nasze działania szybko wkrada się rutyna i myślami jesteśmy gdzie indziej. Mając do czynienia ze znieczuleniem ogólnym, musimy za każdym razem przypominać sobie na nowo cel podejmowanego działania i każdą narkozę traktować tak, jak gdyby była naszą pierwszą. Nawet zwierzę o stabilnym stanie zdrowia powinniśmy zawsze traktować jako znajdujące się w stanie zagrożenia życia. Kontrola znieczulenia polega przede wszystkim na kontroli funkcji życiowych (oddychanie, tętno, ciśnienie krwi, temperatura ciała i głębokość narkozy). Co do zasady parametry te określa się co 5 minut, ale gdy mamy do czynienia z ciężkim przebiegiem lub szczególnym ryzykiem, wówczas częściej. Anestezjolog w lecznicy małych zwierząt to wprawdzie idealne rozwiązanie, ale i rzadkie. Najczęściej operujemy bez anestezjologa, a za kontrolę narkozy odpowiedzialny/a jest asystent/ka. Przygotowanie W przypadku każdego znieczulenia ogólnego powinniśmy mieć pod ręką zestaw ratunkowy, w którego skład powinny wchodzić najważniejsze leki nagłej potrzeby oraz antidota środków znieczulających, resuscytator i płyn Ringera. Przed operacją należy się upewnić, że na stanie jest wystarczająca liczba butelek infuzyjnych. Wykonanie Najpierw, przed narkozą, trzeba zmierzyć parametry zwierzęcia. Asystent informuje operatora na bieżąco o parametrach. Dobrze jest również prowadzić protokół znieczulenia, w który co 3-5 minut wpisuje się wartości mierzonych parametrów. Należy ocenić częstość oddechów oraz ich głębokość (wyraźne i swobodne unoszenie ściany klatki piersiowej). Prawidłowa częstotliwość: psy: 10-40/min; koty: 20-40/min. Uwaga! Młode zwierzęta oddychają szybciej niż starsze, a małe zwierzęta szybciej niż cięższe i większe. Każdy problem z oddychaniem zwierzęcia należy traktować poważnie, ponieważ może on zapowiadać stan nagły w trakcie znieczulenia. Częstość bicia serca powinno się mierzyć, osłuchując serce, co jednak z powodu sterylnego przykrycia zwierzęcia nierzadko jest utrudnione lub nawet niemożliwe. Alternatywą może być mierzenie tętna, które wykonuje się na wewnętrznej stronie uda (a. femoralis). Należy zwrócić uwagę na wyczuwalność i regularność tętna, jak również stan wypełnienia naczyń krwionośnych. W przypadku dużych psów możemy zbadać palpacyjnie a. lingualis pod językiem w pysku. Jednakże mierzenie częstotliwości tętna metodą palpacyjną jest mniej rzetelne, co zdarza się szczególnie w sytuacjach kryzysowych oraz gdy ciśnienie krwi jest niskie. Prawidłowa częstotliwość: psy: 70-180/min; koty: 110-240/min. Uwaga! Młode i małe zwierzęta wykazują wyższą częstość bicia serca. W przypadku pacjentów wysokiego ryzyka możemy podłączyć aparat EKG. Niektóre urządzenia wydają sygnał akustyczny odpowiadający każdemu uderzeniu serca i w takim przypadku można ewentualnie wyłączyć funkcję zapisu. Dzięki temu operator na bieżąco otrzymuje akustyczne informacje o częstości bicia serca. Użycie stetoskopu przełykowego to dobre rozwiązanie, by lepiej kontrolować zwierzę mimo sterylnego przykrycia. Tętno oraz nasycenie krwi tlenem można kontrolować również za pomocą czujnika pulsoksymetru, założonego na język. Obserwacja koloru śluzówki również pozwala wyciągnąć wnioski na temat nasycenia krwi tlenem. Ważna jest także obserwacja języka, który powinien być różowoczerwony. Blada śluzówka oznacza anemię, a niebieskawa sinicę. Ciśnienie krwi można w stanie znieczulenia ogólnego łatwo kontrolować za pomocą odpowiedniego aparatu (np. memoprint). Głębokość narkozy możemy ocenić na podstawie odruchu powiekowego. W tym celu można lekko nacisnąć palcem przyśrodkowy kąt oka w przejściu skóry w śluzówkę, co powinno doprowadzić do odruchowego zamknięcia powieki. W fazie chirurgicznej tolerancji odruch powiekowy będzie słaby lub nie da się go wywołać. Temperaturę skóry można oszacować ogólnie na podstawie obmacania kończyn i uszu, ale trzeba pamiętać o zachowaniu sterylnych warunków. Przywiązywanie kończyn najczęściej upośledza jednak krążenie krwi, przez co dochodzi do nienaturalnego wychłodzenia palców. Dlatego, jeżeli to możliwe, lepiej jest ustalać temperaturę ciała na podstawie miejsc znajdujących się powyżej wiązania lub innych partii ciała. Znaczne wyziębienie zwierzęcia świadczy o problemach z krążeniem, które stanowią dodatkowe ryzyko związane ze znieczuleniem ogólnym. Lekkie ochłodzenie jest jeszcze w normie. Mierzenie temperatury w odbycie jest wprawdzie zazwyczaj bardzo dokładne, jednak środek znieczulający rozluźnia częściowo zwieracze, co może zafałszować wyniki. Rurkę intubacyjną wyjmujemy dopiero, gdy zwierzę ma odruch połykania. Kontrolę znieczulenia kończymy dopiero wtedy, gdy zwierzę jest całkiem przytomne lub przynajmniej reaguje na głos i inne bodźce. Problemy i przypadki szczególne Szczenięta: u szczeniąt poniżej 8. tygodnia metabolizm podanych leków przebiega szybciej, ponieważ wątroba nie jest jeszcze w pełni wydolna. Również gospodarka cieplna nie jest jeszcze tak stabilna jak u dorosłego zwierzęcia. Zwierzętom należy zapewnić ciepło już podczas przygotowań do operacji i kontrolować regularnie temperaturę. Małe zwierzęta domowe: obciążone są szczególnie wysokim ryzykiem powikłań znieczulenia ogólnego. W trakcie zabiegu nie powinny być na czczo. Wręcz przeciwnie, tuż przed operacją powinny dostać karmę (wystarczy siano). Ponieważ łatwo dochodzi do wychłodzenia, należy je ciągle dobrze ogrzewać. W przypadku dłuższego transportu i niskiej temperatury zewnętrznej właściciele mogą położyć w koszyku ciepłą butelkę. Autorzy: Anja Damm, Dirk Zinsen Artykuł jest fragmentem książki „Techniki pracy w lecznicy małych zwierząt”, Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2016. Przejdź do następnej strony Wenflon fachowo nazywany jest kaniulą dożylną. Służy między innymi do pobierania krwi, wykonywania badań, a także podawania leków podczas leczenia w szpitalu. Jak prawidłowo go założyć? Wenflon — do czego służy? Kaniula dożylna służy łatwemu podawaniu leków bez konieczności każdorazowego wkłuwania się. Umożliwia szybką interwencję w przypadku zagrożenia życia. Za pomocą wenflonu można również pobrać krew pacjenta. Najczęściej aplikuje się go do żyły podskórnej, przedramienia, grzbietu dłoni albo zgięcia łukowego. Chcąc uniknąć stanu zapalnego i powstania infekcji, wenflon powinno się wymieniać przynajmniej raz na 72 godziny. Wenflon — budowa i kolory Wenflon zbudowany jest z kilku prostych elementów: igła (która zostaje usunięta po aplikacji), cewnik, skrzydełka, które po rozłożeniu stabilizują jego strukturę, korek (dzięki któremu możliwe jest podawanie leków). Wenflony dostępne są w różnych rozmiarach, które dla odróżnienia oznakowano kolorami. Każdy z kolorów oznacza inną średnicę cewnika. I tak: fioletowy jest najmniejszy, nieco większy żółty, niebieski, różowy, zielony, biały, szary. Wenflon o największej średnicy cewnika wyróżnia się kolorem pomarańczowym, czerwonym lub brązowym. Wenflon — jak go prawidłowo założyć Każdy pacjent, któremu musi być założony wenflon, powinien być poinformowany o tym, na czym będzie polegała ta czynność. Pielęgniarka musi wykonywać ją z umytymi dokładnie rękami, na które dodatkowo zakłada jednozarowe rękawiczki. Następnie powinna zdezynfekować miejsce wkłucia za pomocą środka antyseptycznego, po czym wyjąć wenflon z opakowania, usunąć osłonkę na igłę i wkłuć się delikatnie na głębokość około 1/3 i pod kątem 30 stopni. Skóra pacjenta powinna być naciągnięta, dzięki czemy ukłucie jest dla niego mniej dotkliwe. Kolejnym krokiem jest wprowadzenie kaniulii do żyły i usunięcie igły. Na koniec należy założyć koreczek i zabezpieczyć wenflon przed przemieszczaniem się. Ważne jest również, żeby założony wenflon przepłukać roztworem 0,9% NaCl. Po wykonaniu wszystkich czynności wenflon jest gotowy do użytku i można za jego pomocą podawać pacjentowi leki. Wenflon — przeciwskazania Do najważniejszych przeciwskazań do założenia wenflonu należy zwłóknienie tkanek wywołane wielokrotnymi wkłuciami, a także kruche naczynia krwionośne. Nie jest wskazane także zakładanie wenflonu u niemowląt przedwcześnie urodzonych oraz dzieci, u których widoczność żył jest mała: otyłych, odwodnionych oraz we wstrząsie.

jak założyć wenflon u psa